Przyprawy Kuchni Indonezyjskiej są niezwykle aromatyczne I różnorodne. Do gotowania potraw, mieszkańcy wysp używają składników ogólnych, dostępnych w całej Indonezji, ale również tych, które występują lokalnie. We wcześniejszym poście pisałam o podstawowych składnikach kuchni indonezyjskiej (tutaj), gdzie wymieniłam już takie przyprawy, jak: orzechy Kemiri (tung molukański), Kapulaga (kardamon), Cabai (chilli), Ketumbar (Kolendra), Jahe (Imbir), Serai (Trawa Cytrynowa), Terasi (pasta krewetkowa), Kunyit (Kurkuma) oraz Bawang i Bawang Putih (Szalotki i Czosnek). W dzisiejszym blog poście przedstawię kolejne przyprawy, takie jak: Daun Pandan (Liść Pandan), Kencur, Galangal (Lengkuas), Asam Jawa (Pasta Tamaryndowa), Cengkeh (Goździki), Keluwek, Torch Ginger i Kemangi (Bazylia Cytrynowa).
Na początku swojej przygody z kuchnią indonezyjską, nie miałam pojęcia o dwóch, z trzech, jakże ważnych przyprawach z tej samej rodziny, którymi są: Imbir, Galangal i Kencur. Ze względu na brak dostępności korzenia Kencur w Polsce, w niektórych przepisach będę zastępować go imbirem lub galangalem, zaznaczając również opcję z kencurem. Galangal (Lengkuas) można kupić w wersji sproszkowanej na allegro lub w niektórych sklepach internetowych.
Przyprawy Kuchni Indonezyjskiej
Na zdjęciu od góry, zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara:
Cengkeh – Goździki
Mogą być dodawane do niektórych rodzajów curry. Indonezja słynie również z goździkowych papierosów zwanych kretek. Goździki i gałka muszkatołowa, czyli najcenniejsze przyprawy czasów kolonialnych pochodzą z wysp Banda położonych na Molukach.
Kencur (Kaempferia galanga)
Kencur ma kamforowy intensywny aromat. Jeśli wybieracie wersję sproszkowaną, na każde 2cm korzenia, przypada okolo ½ łyżeczki proszku. W indonezji, szczególnie popularnym wykorzystaniem korzenia kencur, jest zmieszanie proszku z mąką ryżową. Takie połączenie nazywa się Beras Kencur i stanowi jeden z popularnych napoi leczniczych jamu.
Lengkuas – Galangal
Znany jest również pod nazwą laos. Nie mylić z korzeniem o nazwie kencur (ja pomyliłam :P). Bardzo aromatyczna przyprawa z tej samej rodziny, co imbir. Pod nazwą kryją się dwa gatunki: galangal większy – Alpinia galanga oraz galangal mniejszy – Alpinia officinarum. Na zdjęciu korzeń Alipnia galanga.
Galangal możliwy jest również do nabycia w Polsce.
Keluwek – Pangium edule
To owoc dużego drzewa Pangium Edule, który może być jedzony jedynie po zajściu odpowiednich procesów fermentacyjnych i zagotowaniu. Spożycie go w formie surowej jest trujące i może być śmiertelne, ze względu na zawartość cyjanowodoru. Świeże nasiona są najpierw gotowane,a następnie zagrzebywane w popiole, liściach bananowca i ziemi na około 60 dni. Podczas tego procesu ich biały, kremowy kolor zmienia się na ciemnobrązowy lub czarny. Keluwek znany jest również, jako Rawon lub Nasi Rawon, czyli potrawkę wołową popularną na Jawie.
Daun Kemanggi – Bazylia Cytrynowa
To niezwykle aromatyczna odmiana bazylii o cytrynowym smaku. Dodaje się ją na koniec gotowania oraz często na surowo, jako ozdobę potrawy.
Asam Jawa – Pasta Tamaryndowa
Ma kwaśny, owocowy posmak. Pochodzi z owoców tamaryndowca. Używa się go do nadawania kwaśnego posmaku w potrawach takich jak: Terong Balado (opcjonalnie) lub Sayur Asem Jawa.
Torch Ginger – Etlingera wyniosła
W zależności od wyspy, młode pąki etlingery używane są jako przyprawa. W północnej Sumatrze, kobiety z plemienia Karo używają je do doprawienia potrawki rybnej zwanej Arsik Ikan Mas. Na Bali, białą końcówkę pąka używa się do przygotowania sosu sambal – Sambal Bongkot, a kwiatów do przygotowania Sambal Kecicang.
Daun Pandan – Liść Pandan
Liście drzewa pandan są niezwykle aromatyczne i mają swój własny (ja bym nazwała go skarpetkowym) aromat. W Polsce można kupić pandan w trzech postaciach. Dostępne są świeże liście, pasta pandanowa oraz roślina doniczkowa, dzięki czemu świeże liście pandan można mieć na wyciągnięcie ręki. Liście pandan znane są również jako lekarstwo i szeroko używane w naturalnej medycynie. W indonezji liści pandan używa się na kilka sposobów: można dodać je do herbaty lub do gotowania ryżu. Zielona pasta dodawana jest do deserów i używana również, jako naturalny barwnik spożywczy.
Pala – Gałka Muszkatołowa
Kiedyś najdroższa przyprawa świata oryginalnie rosła tylko w jednym miejscu na świecie – na indonezyjskich Wyspach Banda. W XVII wieku Holendrzy oddali wyspę Manhattan w zamian za zajmowaną przez Brytyjczyków wyspę Rhun w archipelagu Banda. Gałkę muszkatołową w Indonezji stosuje się do wielu przeróżnych dań, a jej niedojrzałe owoce marynuje się i spożywa na słodko tzw. Manisan pala. Indonezyjczycy, szczególnie z okolic Bogor w zachodniej jawie chętnie piją napój zwany es pala, który przyrządza się z namoczonej miękkiej części, która otacza gałkę muszkatołową.
Jeśli spodobał się Tobie dzisiejszy post: Przyprawy Kuchni Indonezyjskiej, udostępnij go swoim znajomym!
DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O KUCHNI INDONEZYJSKIEJ: